Home visits

2 weken geleden zijn we begonnen met opbouwen van een gestructureerde thuiszorg in de townships. Dit gaat helaas niet zo vlekkeloos als dat wij gehoopt hadden.
Nadat we ons plan ontworpen hadden voor het opbouwen van een patiëntenbestand, hebben we dit plan mogen voorleggen aan de leiders van de organisatie. Ons plan houdt in dat we door middel van een kort vragenformulier, de zorg in de verschillende wijken gaan inventariseren, waarna we een patiëntenkring willen opbouwen, waar we zorg kunnen verlenen. Aangezien er nog geen idee is, waar zorg nodig is en waar niet is het van belang dat we huis aan huis gaan vragen of er zorg nodig is en zo ja wat voor zorg. Doordat ons plan structuur heeft en zorg bied aan de mensen in Uitenhage, waren ze erg tevreden. Wat inhield dat we ons plan aan de hele groep 'care-workers' konden vertellen, dit waren er ongeveer 50. Daar stonden we dan met 7 verpleegkunde studenten, in ons steenkolen Engels ons plan te presenteren. Gelukkig kunnen we er af en toe Nederlandse woorden tussen gooien, dit begrijpen ze meestal ook wel een beetje.
Nadat we ons plan gepresenteerd hadden ontstond er een beetje onrust, de 'care-workers' vroegen zich af wanneer ze geld gingen krijgen en of ze dit eventueel van ons zouden krijgen. Gelukkig was één van de leiders zo aardig om een mooi praatje over salaris te houden. Dit hield in dat ze de 'care-workers' een mooi plaatje van de toekomst liet zien, waarbij er genoeg geld zou zijn voor iedereen. Tot die tijd moeten ze het doen met de dankbaarheid van je naasten. Dit kwam niet echt overtuigend over en dit bleek de volgende dag wel. De eerste dag dat we zouden beginnen met ons programma. Waar er de vorige dag 50 care-workers waren, waren er nu nog maar 15. Iemand had de vorige dag mede gedeeld dat de organisatie en dus ook wij corrupt waren, dit geloofde het merendeel dus. Dan zou je denken dat je in ieder geval met 15 personen huisbezoeken kan doen, iedereen 1 wijk. Maar dat is niet mogelijk hier, het is te gevaarlijk voor ons blanken om met 1 local rond te lopen. Dus hebben we de groep maar in tweeën gesplitst.
In Nederland zou je aanbellen vragen of er zorg nodig is, zo niet, ga je naar het volgende huis, lekker effectief en efficiënt. Maar hier gaat dat natuurlijk anders, hier kijk je eerst of er geen 'enge' hond rond het huis loopt, dan klop je aan. Op het moment dat er iemand thuis is, ga je naar binnen met de hele groep en ga je even rustig zitten. Je bent zo 10 minuten kwijt om alleen maar er achter te komen dat iemand geen zorg nodig heeft. Heel snel gaat dat inventariseren dus niet.
Na twee weken van inventariseren, hebben we een 16 jarige jongen die drugsverslaafd is, een oudere vrouw welke hulp nodig heeft met wassen, aankleden en lopen en een vrouw met een depressie. Zo lijkt het dat de gezondheid hier redelijk goed is, maar de meeste mensen hebben hier diabetes, een hoge bloeddruk of een hoge cholesterol. Ook wanneer er zorg nodig is, wordt dit vaak ook gegeven door de naaste familie en geven ze dit niet zomaar uit handen.
Tijdens de huisbezoeken, komt ook regelmatig het geld en te weinig voedsel voor de gehele maand aan bod. Iets waar wij met onze thuiszorgorganisatie niets mee kunnen doen en dat is erg moeilijk om aan de mensen hier duidelijk te maken. In Nederland is het hebben van geen geld en niet genoeg eten iets wat we ons bijna niet kunnen voorstellen, hier is het een dagelijkse terugkerend probleem en dringt de werkelijkheid tot je door.
Nu we 2 weken van huisbezoeken achter de rug hebben, was afgelopen donderdag het toppunt, waarbij er 5 care-workers zijn op komen dagen. De mensen worden niet betaald en zijn hierdoor ook niet meer gemotiveerd. Dit is zwaar om te zien, want er is veel zorg nodig alleen zijn er maar weinige die dat willen geven. En straks gaan wij weg, wat blijft er dan nog van over?